Jedna z ras, należąca do grupy psów myśliwskich.
Pudelpointer wyhodowany w wyniku krzyżowania pudla i ciężkiego typu pointera. Pierwszy pies tej rasy powstał w wyniku przypadkowego krzyżowania pudla i pointera. "Juno" wykazała się wyjątkowymi cechami psa myśliwskiego, dziedzicząc po pointerze wybitny węch, dużą szybkość i wytrwałość, pewną i twardą stójkę, a po pudlu zamiłowanie do wody i aportowania. Po pokonaniu wielu trudności sprawa się udała: pod koniec zeszłego stulecia powstała nowa rasa szorstkowłosa, która oprócz szlachetnego wyglądu ma oczekiwane zalety myśliwskie obu ras.
Przyczyny, dla których te rzeczywiście wybitne wyżły o wszechstronnej użyteczności jeszcze się nie rozpowszechniły, należy dopatrywać się w tym, że przychówek częściowo był niewyrównany. Rodzą się bowiem od czasu do czasu szczenięta krótkowłose, jak pointer, inne zaś długowłose jak pudel, a inne różnią się maścią od typu rasy.Pudelpointery należą do tzw. legawców. Psy tego typu istniały już w Średniowieczu i miały za zadanie podejść do zwierzyny i nie spłoszyć jej. Kiedy wytropiły ofiarę przylegały do ziemi (stąd nazwa) i czekały na nadejście myśliwego. Stosowanie takich psów na polowaniu wynikało z konieczności używania broni, wymagającej bliskiego podejścia do zwierzyny łownej (np. sieci). Dopiero później, gdy zaczęto w polowaniach wykorzystywać broń palną powstała potrzeba, aby pies także aportował zwierzynę. Współczesne legawce zaznaczają zwietrzenie zwierzyny raczej poprzez stójkę niż poprzez przyleganie do ziemi. Do legawców zalicza się: Wyżły, Pointery i Setery, oraz niektóre Spaniele.
Przyczyny, dla których te rzeczywiście wybitne wyżły o wszechstronnej użyteczności jeszcze się nie rozpowszechniły, należy dopatrywać się w tym, że przychówek częściowo był niewyrównany. Rodzą się bowiem od czasu do czasu szczenięta krótkowłose, jak pointer, inne zaś długowłose jak pudel, a inne różnią się maścią od typu rasy.Pudelpointery należą do tzw. legawców. Psy tego typu istniały już w Średniowieczu i miały za zadanie podejść do zwierzyny i nie spłoszyć jej. Kiedy wytropiły ofiarę przylegały do ziemi (stąd nazwa) i czekały na nadejście myśliwego. Stosowanie takich psów na polowaniu wynikało z konieczności używania broni, wymagającej bliskiego podejścia do zwierzyny łownej (np. sieci). Dopiero później, gdy zaczęto w polowaniach wykorzystywać broń palną powstała potrzeba, aby pies także aportował zwierzynę. Współczesne legawce zaznaczają zwietrzenie zwierzyny raczej poprzez stójkę niż poprzez przyleganie do ziemi. Do legawców zalicza się: Wyżły, Pointery i Setery, oraz niektóre Spaniele.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz