Jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpiców myśliwskichDawniej wykorzystywany był do polowań na niedźwiedzie, jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie poluje się z nim w Skandynawii głównie na łosie, a w Polsce przeważnie na dziki.
Duże szpice, podobne w budowie do karelskiego psa na niedźwiedzie, lecz o bardziej urozmaiconym umaszczeniu, znane były od wieków na terenie Finlandii i chętnie używane przez tamtejszych myśliwych do polowania na grubą zwierzynę, w tym na niedźwiedzie, którym rasa zawdzięcza swoją nazwę. Pierwsze informacje o psach podobnych w umaszczeniu i charakterze do dzisiejszych "karelczyków", lecz nieco bardziej krępych i cięższych, pochodzą z lat 80. XIX wieku. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza zorganizowana hodowla tej rasy, a w 1936 psy zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Helsinkach. II wojna światowa spowodowała duże straty w populacji, do tego stopnia, że w Finlandii pozostało około 40 psów karelskich. Po wojnie dzięki wysiłkom kynologów udało się odbudować liczebność rasy, doprowadzając przy okazji do jej wyrównania i ustalenia nowego standardu. W latach 60. XX wieku hodowla karelskiego psa na niedźwiedzie przechodziła ponowny kryzys - liczba psów niebezpiecznie zmalała. Jednak rasa zaczęła znowu zyskiwać na popularności, poza Finlandią stała się bardzo lubiana w Szwecji.
Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w Polsce w latach 60. XX wieku. W 1961 roku Polski Związek Łowiecki otrzymał w darze od fińskich myśliwych parę - psa Metsämichen Halli i sukę o imieniu Tupu, które dały początek hodowli. Kolejne importy z Finlandii i Szwecji miały miejsce na początku lat 70.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz