Československý Vlčák jest jedną z dwóch ras (ta druga to Saarloos wolfhond) zarejestrowanych w FCI, a będących krzyżówkami psa i wilka.
Pierwotnym celem krzyżowania wilka europejskiego (pospolitego) z owczarkiem niemieckim było uzyskanie psów użytkowych na potrzeby czechosłowackiej straży granicznej. Rozpoczęto badania mające na celu poprawienie cech użytkowych owczarków niemieckich wykorzystywanych w służbie granicznej i w roku 1957 przystąpiono do realizacji projektu. Pierwsze próby krzyżowania były nieudane - szczeniaki wilczycy Brity i owczarka niemieckiego Cézara z Březového háje urodziły się 26 maja 1958 roku. Druga linia czechosłowackich wilczaków utworzona przez potomków tej samej wilczycy Brity i ON Kurta z Václavky urodzonych 21.05.1960 w Libějovicích. W latach 70. psy rodziły się głównie w nowej stacji hodowlanej w pobliżu Malacky na Słowacji. Dalszy postęp hodowli czechosłowackich wilczaków umożliwił rozwój cywilnej hodowli, która dotyczyła całego terenu Czechosłowacji. W czasie założenia klubu 20 marca 1982 wszystkie psy dopuszczone do hodowli, lub ich rodzice pochodziły ze słowackiej stacji hodowlanej lub od cywilnych hodowców, którzy te zwierzęta otrzymali z Bratysławy.
W roku 1985 założyciel rasy Karel Hartl rozszerzył pulę genetyczną poprzez skojarzenia owczarka Bojara vom Schotterhof i wilczycy Lejdy. Ze szczeniąt, które urodziły się w roku 1983 w stacji hodowlanej w Libějovicích użyto jedynie psa Kazana z Pohraniční stráže. Był to potomek wilka, który wyglądem przypominał zdecydowanie dużego owczarka. To podzieliło hodowców. Słowacy blokowali częściowo potomków z linii Kazana, która jest z tego powodu spotykana głównie w rodowodach psów z Czech. Od roku 1983 nie stosuje się żadnych domieszek wilczej krwi. Klub hodowców czechosłowackich wilczaków wystąpił o uznanie rasy przez FCI w roku 1988. Uznano ją 13 czerwca 1989 w Helsinkach. Po podziale Czechosłowacji, na konferencji w Bratysławie 23 stycznia 1993 klub podzielono. Na posiedzeniu CMKU 4 lipca 1993 ustanowiono, że nazwa i kraj pochodzenia rasy pozostanie bez zmian, a patronat nad rasą przejmie Słowacja. Ostateczne zatwierdzenie rasy miało miejsce na konferencji w Meksyku w roku 1999.
Początkowo ludzie krzyżując psa z wilkiem, liczyli na uszlachetnienie wyglądu tego pierwszego oraz wzmocnienie takich pożądanych cech jak wytrzymałość, siła czy sprężysty krok. Krzyżówki były zewnętrznie bardzo podobne do wilka: miały takie same wymiary, pojemność mózgu i wilczasty kolor. Odziedziczyły także ogromną zdolność do regeneracji sił: podczas gdy krzyżówki po przebiegnięciu 100 kilometrowego odcinka były po trzech, czterech godzinach w pełni wypoczęte, owczarki potrzebowały na to 10-12 godzin po przebiegnięciu odcinka o połowę krótszego. Czechosłowackie wilczaki miały też o wiele lepszy zmysł węchu i orientacji (szczególnie w nocy) oraz były odporniejsze na dokuczliwe warunki atmosferyczne. Młode psy drugiej generacji można już było szkolić, o ile szczeniaki zostały zabrane od matki wystarczająco wcześnie i wychowane bez kontaktu z innymi psami. Do treningu obronnego nadawały się wtedy jedynie nieliczne psy. Wszystkie osobniki bardzo przywiązywały się do ludzi, którzy się nimi zajmowali, ale trudno nawiązywały kontakt z obcymi. O ile cechy takie jak niepewny charakter zostały z czasem zlikwidowane (obecnie strachliwość uważana jest za wadę dyskwalifikującą), to nie udało się zlikwidować ich przywiązania do ludzi. Gdy ich przewodnicy kończyli służbę wojskową, wilczaki miały duże problemy w przyzwyczajeniu się do nowego właściciela. To spowodowało, że nie są one używane obecnie w wojsku, gdzie preferuje się rasy łatwiejsze w szkoleniu.
Pierwotnym celem krzyżowania wilka europejskiego (pospolitego) z owczarkiem niemieckim było uzyskanie psów użytkowych na potrzeby czechosłowackiej straży granicznej. Rozpoczęto badania mające na celu poprawienie cech użytkowych owczarków niemieckich wykorzystywanych w służbie granicznej i w roku 1957 przystąpiono do realizacji projektu. Pierwsze próby krzyżowania były nieudane - szczeniaki wilczycy Brity i owczarka niemieckiego Cézara z Březového háje urodziły się 26 maja 1958 roku. Druga linia czechosłowackich wilczaków utworzona przez potomków tej samej wilczycy Brity i ON Kurta z Václavky urodzonych 21.05.1960 w Libějovicích. W latach 70. psy rodziły się głównie w nowej stacji hodowlanej w pobliżu Malacky na Słowacji. Dalszy postęp hodowli czechosłowackich wilczaków umożliwił rozwój cywilnej hodowli, która dotyczyła całego terenu Czechosłowacji. W czasie założenia klubu 20 marca 1982 wszystkie psy dopuszczone do hodowli, lub ich rodzice pochodziły ze słowackiej stacji hodowlanej lub od cywilnych hodowców, którzy te zwierzęta otrzymali z Bratysławy.
W roku 1985 założyciel rasy Karel Hartl rozszerzył pulę genetyczną poprzez skojarzenia owczarka Bojara vom Schotterhof i wilczycy Lejdy. Ze szczeniąt, które urodziły się w roku 1983 w stacji hodowlanej w Libějovicích użyto jedynie psa Kazana z Pohraniční stráže. Był to potomek wilka, który wyglądem przypominał zdecydowanie dużego owczarka. To podzieliło hodowców. Słowacy blokowali częściowo potomków z linii Kazana, która jest z tego powodu spotykana głównie w rodowodach psów z Czech. Od roku 1983 nie stosuje się żadnych domieszek wilczej krwi. Klub hodowców czechosłowackich wilczaków wystąpił o uznanie rasy przez FCI w roku 1988. Uznano ją 13 czerwca 1989 w Helsinkach. Po podziale Czechosłowacji, na konferencji w Bratysławie 23 stycznia 1993 klub podzielono. Na posiedzeniu CMKU 4 lipca 1993 ustanowiono, że nazwa i kraj pochodzenia rasy pozostanie bez zmian, a patronat nad rasą przejmie Słowacja. Ostateczne zatwierdzenie rasy miało miejsce na konferencji w Meksyku w roku 1999.
Początkowo ludzie krzyżując psa z wilkiem, liczyli na uszlachetnienie wyglądu tego pierwszego oraz wzmocnienie takich pożądanych cech jak wytrzymałość, siła czy sprężysty krok. Krzyżówki były zewnętrznie bardzo podobne do wilka: miały takie same wymiary, pojemność mózgu i wilczasty kolor. Odziedziczyły także ogromną zdolność do regeneracji sił: podczas gdy krzyżówki po przebiegnięciu 100 kilometrowego odcinka były po trzech, czterech godzinach w pełni wypoczęte, owczarki potrzebowały na to 10-12 godzin po przebiegnięciu odcinka o połowę krótszego. Czechosłowackie wilczaki miały też o wiele lepszy zmysł węchu i orientacji (szczególnie w nocy) oraz były odporniejsze na dokuczliwe warunki atmosferyczne. Młode psy drugiej generacji można już było szkolić, o ile szczeniaki zostały zabrane od matki wystarczająco wcześnie i wychowane bez kontaktu z innymi psami. Do treningu obronnego nadawały się wtedy jedynie nieliczne psy. Wszystkie osobniki bardzo przywiązywały się do ludzi, którzy się nimi zajmowali, ale trudno nawiązywały kontakt z obcymi. O ile cechy takie jak niepewny charakter zostały z czasem zlikwidowane (obecnie strachliwość uważana jest za wadę dyskwalifikującą), to nie udało się zlikwidować ich przywiązania do ludzi. Gdy ich przewodnicy kończyli służbę wojskową, wilczaki miały duże problemy w przyzwyczajeniu się do nowego właściciela. To spowodowało, że nie są one używane obecnie w wojsku, gdzie preferuje się rasy łatwiejsze w szkoleniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz